Een keizersnede, voor de één is het beter dan een natuurlijke bevalling. Voor de ander is het een nachtmerrie. Ik kon er al weken aan wennen,het zou een keizersnede gaan worden. Ons meisje lag al vroeg in stuit en is niet meer gedraaid. Het is dus een geplande keizersnede geworden. Maar ondanks dat ik eraan kon wennen, vind ik het een behoorlijk heftige ervaring.
Want het is dan wel gepland, het gaat alsnog zó snel dat het lijkt alsof er spoed is. Tussen het moment van opgehaald worden in je kamer, tot het moment van geboorte, zit drie kwartier. En hierin zit de voorbereiding voor de partner (speciale ok outfit), het zetten van de ruggenprik, het aansluiten van medicatie aan het infuus, bloeddruk band omdoen, voorstellen van de ok crew en de uitleg. Voor ik het wist, lag ik snikkend met mijn armen gespreid op de ok tafel. Met een groen doek voor mijn buik. Ik kon veel “voelen”, maar het deed geen pijn. Wat een vreemd gevoel. Tien minuten na het zetten van de snede, werd het doek omlaag gedaan en kwam onze mooie dochter Hannah ter wereld. Ik begon te huilen, op een manier die ik niet herkende. Normaal kan ik stil huilen, tranen zonder geluid. Nu had ik het geluid niet onder controle.
Wat een vreemd en tegelijk mooi moment. Er word een baby tevoorschijn getoverd, en het is mijn baby. Ze zit al negen maanden in mijn buik, en toch voelt het niet gelijk “eigen”. Het heeft echt moeten landen in mijn hoofd. Ze is zo mooi, zo perfect. Veel knapper als ik mij kon voorstellen. En toch moet ik wennen. Zij niet aan mij, ze herkent mijn geur. De voorsprong die je als mama hebt. Overigens geld dat ook voor papa, ze herkent direct zijn stem.
Eenmaal terug op de kraamsuite word Hannah gewogen en aangekleed. Ik ben nog steeds gevoelloos in mijn benen, maar dat is eigenlijk wel prettig. Want die katheter (ja, die krijg je!) was erg vervelend. Die voel ik nu ook even niet. Ik kreeg te horen dat het normaal is dat je darmen de eerste dagen stil liggen. Maar ik voelde die van mij toch echt rommelen. Er werd mij verzekerd dat ik niet naar het toilet zou hoeven de komende uren, dat had zij nog nooit mee gemaakt. Helaas waren mijn darmen dus wel actief, wat erg veel pijn veroorzaakte. Tegen 23:00 uur lag ik apathisch voor mij uit te staren, de pijn proberen op te vangen. Ik kon Hannah niet vast houden, de pijn nam alles over. Na paracetamol en naproxen, kreeg ik een morfine spuit, deze gaf na een half uurtje eindelijk verlichting. Die nacht hebben wij weinig geslapen. De volgende ochtend moest ik wel naar het toilet. Het personeel stond ervan te kijken.
Dag 1
Ik moest deze ochtend voor het eerst gaan staan. Er moesten twee man ondersteunen, ik kon anders niet omhoog komen en lopen. Ik had pijn en was erg bang. Angst dat de wond open zou springen, zou gaan ontsteken of een inwendige bloeding zou ontstaan. Huilend ben ik uiteindelijk op het toilet gaan zitten. Ademhalen ging bijna niet, het deed veel pijn en de angst verlamde mij. Verder kon ik niks die dag en heb ik mij rustig gehouden in bed. Ik heb geen morfine meer gehad, dat was niet nodig. En ik wil zo min mogelijk medicatie in mijn lijf.
Dag 2
Nog steeds doet het pijn. Het lopen lukt nu met één persoon aan ondersteuning. Ik heb lekker kunnen douchen met hulp van een verpleegkundige. Ook ben ik nog steeds erg bang, het ontneemt mij letterlijk mijn adem. Ik moest herinnerend worden om op tijd adem te halen. Aan het einde van de dag heb ik voor het eerst zonder hulp gelopen.
Dag 3
Ik mocht naar huis. Met de rolstoel ben ik naar de auto gebracht. Ron heeft rustig moeten rijden, iets te hard over een drempel is erg pijnlijk. De wond is erg pijnlijk, het brand. Dus meteen mijn bed in. Gelukkig kwam de kraam verzorgster meteen en kon ik rust nemen. Angst maakt plaats voor onzekerheid, herstel ik wel goed? Zou het herstel niet sneller moeten gaan? Ik baal ervan dat ik niks kan en vooral niks mag. En dat de eerste zes weken! Dit gaat over in kraamtranen, wat heb ik veel gehuild.
Dag 4
De pijn lijkt toe te nemen, ik kan de tranen niet meer bedwingen als ik naar het toilet moet lopen. In de avond bedenk ik mij dat ik geen naproxen meer slik sinds ik thuis ben. Dit ben ik weer gaan slikken en de pijn begint langzaam weer te zakken.
Dag 5
Het gaat wat beter, ik heb minder pijn. Ik blijf de komende dagen 4 x paracetamol en 2 x naproxen slikken. De wond ziet er goed uit de hechtpleisters zouden eraf mogen, maar dat durf ik nog niet. Bang dat de wond open zal gaan. De angst is niet reëel, maar ik voel het wel, die angst. Lopen gaat ook steeds wat makkelijker. Helaas kan ik Hannah nog niet zelf tillen, dus ik ben erg afhankelijk van anderen.
Dag 6
De hechtpleisters moeten er echt een keer af, dus ik besluit ze samen met Ron eraf te halen onder de douche. Het was erg emotioneel voor mij, ik was zo bang! Maar het is gelukt, en het deed niet heel veel pijn. De wond zag er nog steeds goed uit.
Het herstel blijft goed gaan, elke dag een beetje beter. Wel begint de huid rondom de wond pijn te doen, volgens mij is het een soort van zenuwpijn. Aangezien het steeds beter gaat moet ik opletten dat ik niet teveel ga doen. Op dag 13 heb ik een paar passen buiten gezet met de kinderwagen, maar ik hield het niet lang vol. Geen energie, zwakke benen en de wond die wat pijnlijk is. Dag 15 weer naar buiten en met de auto naar het centrum van ons dorp. Klein stukje gelopen en drie winkels (kort) bezocht. Dat was toch wat teveel. Veel spierpijn de dagen erna. Ik moet echt rustiger aan doen! Maar wat is dat moeilijk als je geen stil zitter bent.
Ik had niet echt een verwachting bij de operatie. Want ja, het is echt een forse buik operatie, en ik heb het denk ik toch wel onderschat. Zowel fysiek als mentaal. Voor mijn gevoel heb ik een proces gemist. Ik was negen maanden zwanger, al die tijd heb je ook nodig om aan het idee van gezinsuitbreiding te wennen. En nu is ze daar, binnen drie kwartier. Het was zo kort, ik had echt meer tijd nodig om dit proces goed te laten verlopen. Een bevalling duurt niet voor niks een aantal uren. Ik vind het een nare ervaring, maar wel met een gouden randje. Ik kan nu niet begrijpen dat er vrouwen zijn die een keizersnede verkiezen boven een gewone bevalling. Mogelijk kan ik dat wel als ik het nog mag mee maken om op een natuurlijke manier te bevallen. Elke vrouw die een keizersnede heeft ondergaan heeft zo haar eigen ervaring. Dit is mijn ervaring. Ik herstel volgens plan, dus er valt eigenlijk weinig te klagen, maar toch was het heftig. Ik kon dit de eerste weken ook niet typen. Eraan denken zorgde al voor tranen. Nu nog vind ik het moeilijk om het zo openbaar te maken. Ik moet het een plekje gaan geven, hopelijk helpt het dat ik nu alles heb getypt. Maar het meest belangrijke is dat onze dochter veilig ter wereld is gekomen. Wat zijn wij trots op haar! Ik zou het zo weer doen.
B O N T E . Z A A R 