Clichés

Er zijn vele definities te vinden van dit woord, allemaal lijken ze wel op hetzelfde neer te komen, maar toch steeds wat anders omschreven. Ik pak de definitie van Van Dale erbij:

cli·ché (het; o; meervoud: clichés; verkleinwoord: clicheetje)
1 (typografie) drukvorm voor platen met negatieve tekening
2 overbekende waarheid, al te vaak gebruikte uitdrukking; gemeenplaats, dooddoener

De meeste mensen zullen vooral punt 2 herkennen en het zo ook gebruiken. Ik wist niet eens dat er nog een betekenis was. Waar dat bloggen al niet goed voor is, weer wat geleerd.

Laat ik maar beginnen met het voor mij meest actuele cliché van dit moment: “de laatste loodjes wegen het zwaarst”. Overbekende waarheid welke in mijn geval zeker ook aan de orde is. Schoenen aantrekken gebeurd met ingehouden adem, verzwakte buikspieren en gaat eigenlijk bijna niet meer. Even boven wat pakken staat gelijk aan het lopen van een marathon. Tenminste, dat denk ik, want die heb ik nog nooit gelopen. Gewone dagelijkse taken waar je normaal niet bij stil staat, moet je nu over nadenken en overwegen of je het wel wil (kan) doen. Mijn spieren rondom de buik, bekken, heupen en bovenbenen zijn erg verzwakt. Waardoor opstaan van een lage bank een binnenpretje kan oproepen bij degene die mij dit zien doen. Buiten alle kwaaltjes om kan ik gelukkig ook nog wel wat zelf spot opbrengen. Dus lach maar lekker als ik weer eens loop te waggelen. De laatste loodjes wegen echt het zwaarst!

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik natuurlijk met heel wat clichés te maken. Geen pukkeltjes, goede bos haar, dat word een jongen! Want een meisje zou alle schoonheid bij moeders weg halen. Wrong! Misschien bij andere vrouwen wel, maar niet bij mij. Natuurlijk komen de clichés ergens vandaan. Wat wel echt bestaat, is zwangerschapsdementie! Mijn korte termijn geheugen is serieus aangetast en heb regelmatig moeite met het vinden van de juiste woorden. Maar ik heb besloten hier geen psychische last van te ondervinden. Door die instelling al op tijd aan te nemen, voorkom ik een hoop frustratie bij mezelf. En anderen kunnen er wel om lachen en pakken terug op het cliché: “ja dat komt door de zwangerschap!”. 

Misschien heb ik deze nog wel het meeste gehoord: “geniet van de tijd met z’n tweeën, straks kan dat niet meer”. Waarschijnlijk zullen veel toekomstige ouders denken dat ze tijd voor elkaar zullen maken en een kind niet alles laten bepalen. Zo denken wij ook, maar we proberen hier wel reëel in te staan. We kunnen een heel mooi toekomstig plan bedenken, maar dat betekend niet automatisch dat het ook zo zal lopen. Wel denk ik dat het een mooi streven kan zijn. Samen al nadenken over hoe je denkt over de opvoeding en hoe we ons leven vorm willen geven met een baby. We streven ernaar, maar we zijn niet bang om af te wijken als de situatie daar naar vraagt.

Ik zal afsluiten met een cliché waarvan ik zelf zal moeten ontdekken of het klopt: “zodra je je baby ziet, ben je alle pijn vergeten en houd je ontzettend veel van dat nieuwe wezentje”. Hier zal ik zeker nog op terug komen, maar eerst ga ik het ervaren en voelen voordat ik het onder woorden ga brengen.