Mijn zwangerschap

Inmiddels alweer 36 weken zwanger. Het lijkt alweer zo lang geleden dat ik huilend aan het afwachten was of het bloed verlies zou doorzetten in een miskraam. Bizar snel gaat de tijd, over een kleine 3 weken is onze dochter bij ons. En dat kan Ik inmiddels met zekerheid zeggen, want het word een geplande keizersnede. Eerder kan natuurlijk wel. Ik heb geprobeerd een zwangerschapsdagboek bij te houden, maar dat is niet gelukt. Vond er niks aan. Maar om nou helemaal geen verslag te hebben van deze zwangerschap vind ik ook zonde. Het lijkt mij een mooi begin om mijn eigen blog weer wat op te pakken.

Het begin

Ons meisje is “gemaakt” in Thailand, tijdens onze huwelijksreis. Nooit hadden we gedacht dat het zó snel zou gaan: het was direct raak! Op reis had ik al een vermoeden, mijn menstruatie kwam maar niet op gang en had nog wat andere kwaaltjes. Maar alle (Thaise) testen waren negatief, dus het zal wel aan de warmte liggen. Eenmaal thuis toch nog een test gedaan, alleen, en die was positief. De eerste week nergens last van, hierna begon de misselijkheid. En met 6 weken kreeg ik bloedingen. De echo’s zagen er prima uit, maar het kon nog alle kanten op gaan. Wat heb ik gehuild. Echt oer verdriet noem ik het. Gelukkig bleef alles goed gaan. Het zou door de ligging van de placenta kunnen komen, die lag in de buurt van de uitgang. De (lichte) bloedingen hebben aangehouden tot week 16. Hierna is het weg gebleven. Tegen de misselijkheid heb ik Emesafene geslikt, tot ongeveer week 13. De misselijkheid was er nog wel en heeft zelfs tot week 22 geduurd! Maar het was te doen. De vermoeidheid was ook slopend, ik weet nog dat ik toen zei dat ik dit niet zonodig een 2e keer zou willen doen. Maar daar kom ik nog op terug.

Cravings

Het begon met het gebrek aan zin voor koffie. Dat had ik niet meteen in de gaten, maar achteraf had ik al in het vliegtuig terug naar huis geen zin in koffie. Terwijl ik echt een koffie leut ben. Dit heeft tot nu toe aangehouden en ik hoop echt dat het weer terug komt. Ik kon zó genieten van koffie! Een vaste craving heb ik niet, maar heb korte periodes dat ik iets heel lekker vind. Zoals de gele m&m’s, naturel ribbel chips en lions. Ik heb vooral veel water gedronken ten tijde van de misselijkheid, iets anders luste ik niet, en dat heb ik zo volgehouden. Zo probeer ik al het lekkers toch wat te compenseren.  Ik ben wel ijskoffie gaan drinken, dat deed ik voorheen niet. Ik mis vooral mijn rode wijntje in de avond en de carpaccio. Maar dat heb ik er wel voor over! Ik hoop in mijn kraambed al een overheerlijk broodje carpaccio te kijken. Wijn zal even moeten wachten tot na de borstvoeding.

Buik

Vanaf 10 weken begonnen mijn broeken niet meer lekker te zitten. Volgens mij ben ik rond de 14 weken zwangerschapsbroeken gaan dragen. Nog weinig buik zichtbaar maar het voelde veel beter! Tot ongeveer 20 weken bleef de buik best bescheiden, daarna is de groei pas echt gestart voor mijn gevoel. Ineens was de buik er. Leuk, ik keek er naar uit. Maar tegelijk ook moeilijk om te zien dat alles wat voller werd. Ik ben altijd wel bezig met mijn uiterlijk en had voor mezelf een bepaald gewicht afgesproken waar ik echt niet boven mocht komen. Daar zit ik nu toch weer flink boven. Logisch natuurlijk, maar vind het ook wat confronterend. De buik is nu volgens mij gemiddeld, vergeleken met andere vrouwen, dus wat dat betreft heb ik niet te klagen. Hij zit wel gruwelijk in de weg! Schoenen gaan moeilijk aan, zitten is het prettigst als ik achterover leun en de banden trekken. Maar toch, ondanks alles, ben ik verliefd op mijn buik. Ik vind het heerlijk om ons meisje te zien en voelen bewegen. Ja, ik ga die buik missen!

Bewegingen

Bij ongeveer 17 weken dacht ik wel al wat te voelen, maar wist het niet zeker. Vanwege een voorliggende placenta zou het ook langer duren voor ik het zou gaan voelen. Met 19 weken, op 10 september, lag ik sochtends in bed met mijn hand op de plek waar ik beweging dacht te voelen. Ineens voelde ik een plopje tegen m’n hand! Ook Ron kon het voelen en er was geen twijfel meer; we hebben de baby voor het eerst gevoeld! Vier dagen daarna kon ik het eerste schopje zien aan mijn buik. Ze is gelukkig geen drukke baby, heb er nog geen nacht van wakker gelegen. Echt een ritme lijkt ze niet te hebben, behalve dat ze elke ochtend samen met mij wakker word. Er zijn dagen bij dat wel 4 keer de hik heeft, andere dagen helemaal niet. En echt heel duidelijk op een hand afkomen doet ze ook niet. Ze doet nu al haar eigen ding, zullen we maar zeggen. Vanwege de constante stuitligging voel ik eigenlijk alleen maar onderin mijn buik echte bewegingen. Wel voel ik haar hoofdje tegen de bovenkant aan botsen.

Echo’s 

Door de bloedingen in het begin en de mogelijke oi (osteogenesis imperfecta) heb ik behoorlijk wat echo’s gehad. Altijd leuk en besef mij heel goed dat niet iedereen het “geluk” heeft om zo vaak eventjes binnen te mogen spieken. De combinatietest heb ik met 13 weken gehad, alles was in orde en dus geen verhoogde kans op 3 bepaalde afwijkingen. Met 17 weken hebben we een pret echo laten maken bij Baby echo Son. Echt een aanrader! Vooral ik wilde graag het geslacht weten, en na een tijdje zeuren, ging manlief ook overstag. Daar kregen wij te horen dat het een meisje is. Wat een rijkdom! Met 20 en 30 weken heb ik een GUO gehad (extra uitgebreide echo), deze zagen er steeds perfect uit. Ze groeit precies gemiddeld. Vanwege een stuitligging heb ik met 36 weken nog een echo gehad om dat met zekerheid vast te stellen. Daarbij heb ik mij door de zwangerschap heen ook meerdere malen opgegeven bij de fontys. Je krijgt dan een echo door studenten zodat zij kunnen oefenen. En moeders kan een keer extra haar baby bewonderen.

Stuitligging en de osteogenesis imperfecta

Sja, eigenlijk heb ik haar maar tijdens één echo met haar hoofdje naar beneden zien liggen, zo rond de 22 weken. Kon al vrij snel voelen dat ze wel lekker lag, zo net haar beentjes en kontje naar beneden. Heb nog een tijdje hoop gehad dat ze wel zou draaien, maar ergens voelde ik wel dat ze dat niet meer ging doen. Na de echo met 36 weken is er dan ook een datum geprikt om een keizersnede uit te voeren. Want ze raden een stuitbevaling af. Blijkbaar doen ze dat liever niet, zeker als het om een eerste kindje gaat. Maar in ons geval is het niet veilig vanwege de mogelijke oi. Dit is overigens nog niet zeker, er zal bloed worden gehaald uit de navelstreng. En dan na 8 weken krijgen we de uitslag. Maar tot die tijd, word ze behandelt alsof ze het heeft. Er mag dus ook geen draaiing van buitenaf plaats vinden. Heel erg vind ik dat niet, want dat schijnt erg pijnlijk te zijn. Hopelijk blijft ze zitten tot de geplande keizersnede. Kondigd ze zich eerder aan, zal er direct een keizersnede plaats vinden. En ja, ik vind het heel jammer dat ik het niet zelf mag doen. Dat ik de ervaring van natuurlijk bevallen moet missen. Maar, als mijn dochtertje het fijn vind om zo te liggen, dan mag dat. Ik los het graag voor haar op.

Overall

Wat is het een bijzondere periode geweest. Dit had ik nooit willen missen! Ook al was de begin periode zwaar, ik doe het met alle liefde nog eens over. Nu zit ik vooral te wachten. Bijna 37 weken, wat betekend dat het elke dag zou kunnen beginnen. Ik hoop dat ze lekker blijft zitten tot de geplande datum, maar als ze eerder wil komen, zijn wij er klaar voor. Lief meisje, je bent zo ontzettend welkom!